Η ψυχοφυσιολογική εξέλιξη του παιδιού

Δεν οργώνει κανείς, όταν κάνει παγωνιά… Δεν σπέρνει κανείς στον καιρό της συγκομιδής… Δεν θερίζει κανείς όταν ψηλώνει το στάρι… Δεν γεμίζει κανείς σιταποθήκες στις αρχές της άνοιξης. Γονείς και Δάσκαλοι ακολουθήστε τη σειρά των εποχών Γονείς και Δάσκαλοι μην εκβιάζετε τη φύση, παρατηρήστε τη… Σεβαστείτε στον καθένα το «γίγνεσθαί» του, αναθρέψτε, χωρίς να ισοπεδώνετε.

Το μέλλον είναι ήδη, εδώ…

Απλώς, δεν έχουμε δώσει αρκετή προσοχή. θα υπάρξουν πολλές τεχνολογικές λύσεις που θα κάνουν την καθημερινότητα της εργασίας μας πιο εύκολη και αυτοματοποιημένη και θα φέρουν «το τέλος της ρουτίνας». Αυτό θα οδηγήσει σε μία νέα εποχή, όπου οι νέες δεξιότητες που θα απαιτούνται και θα αναζητούνται για την επίλυση προβλημάτων δεν θα είναι πλέον η αποδοτικότητα και η παραγωγικότητα, αλλά η δημιουργικότητα, η διαίσθηση, η ευελιξία, η ανθεκτικότητα και οι άνθρωποι που επιδεικνύουν κουράγιο.

Νέος τρόπος σκέψης για μια νέα εποχή... Μια «χαρτογράφηση της ψυχής...

Ένας οδηγός αφύπνισης και κατεύθυνσης προς αυτήν... Να αισθανθούμε ότι ανήκουμε σε ένα ευρύτερο σύνολο και ότι πρέπει να λειτουργούμε με βάση έναν καινούργιο τρόπο αντίληψης σε ότι αφορά τη σχέση μας με τους άλλους... Η αναζήτηση της ποιότητας προϋποθέτει ένα ταξίδι μέσα στην ίδια μας την εμπειρία. Το ταξίδι αυτό εμπεριέχει μια ευθυγράμμιση των στόχων μας, που θα αφυπνίσει την προσοχή μας... αισθήματα και συναισθήματα σε μια βαθιά αίσθηση πληρότητας...

Η πυξίδα και το ρολόι

Σου χαρίζω μια πυξίδα Επειδή, Το προς τα πού κατευθύνεσαι Είναι σημαντικότερο… Από το πόσο γρήγορα προχωράς..! Το ρολόι και η πυξίδα εκφράζουν Το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα Στον τρόπο που δαπανάμε το χρόνο Και στο «τι» είναι σημαντικό για μας Το «επείγον»… Το «σημαντικό»..!

Η λασπομαχία

Όταν η πολιτική αντιπαράθεση μετατρέπεται σε λασπομαχία συχνά δεν κερδίζουν τα “επιχειρήματα”. Αποδίδουν τα “βρώμικα χτυπήματα”. Το ύφος στην πολιτική είναι ήθος και μήνυμα. Οι λέξεις χτυπάνε, πονάνε, διαιρούν, φανατίζουν. Ας κάνουμε ένα βήμα πίσω, πριν η κατάσταση ξεφύγει.... Ο φανατισμός και η μισαλλοδοξία είναι ένα τοξικό εκκρεμές, όπου οι ρόλοι εναλλάσσονται. Το σημερινό θύμα είναι ο χθεσινός θύτης, πιθανόν κι ο αυριανός. Είναι αμφίβολο εάν η ακραία πόλωση εξυπηρετεί ουσιαστικά κανέναν... Συνήθως, ενισχύσει τα άκρα. Οι άνεμοι της εχθροπάθειας επιστρέφουν ως θύελλες.

Τι είναι αγάπη;

Δεν είναι συμπόνια μήτε καλοσύνη. Στη συμπόνια είναι δύο, αυτός που πονά κι αυτός που συμπονάει. Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται. Μα στην αγάπη είναι ένα. Σμίγουν οι δύο και γίνονται ένα. Δεν ξεχωρίζουν. Το εγώ και εσύ αφανίζονται. Αγαπώ θα πει ΧΑΝΟΜΑΙ.

Ν. Καζαντζάκης

Η πραγματική πρόκληση…

Βρίσκεται στο να δώσουμε στην προσοχή μας τον κατάλληλο προσανατολισμό... Σε ποια κατεύθυνση στρέφεται η προσοχή σου (στις εμπειρίες σου, στον κόσμο που σε περιβάλλει, ή στον εσωτερικό σου κόσμο...) Προσανατολίζεσαι προς τη δράση ή το όνειρο...

Τα χαμένα μας παιδιά...

Χιλιάδες νέα παιδιά, με προσόντα τυπικά και ουσιαστικά, (και η νεότητα είναι από μόνη της ένα προσόν) τα τελευταία χρόνια, έχουν φύγει από τη χώρα. Εγκατέλειψαν τον τόπο τους... Θα ήθελα να ονειρεύομαι ότι αυτά τα παιδιά κάποτε θα γυρίσουν... Είναι οδυνηρό, να μην θες να γυρίσεις στον τόπο σου... Και είναι πολύ πιο οδυνηρό, να νιώθεις ότι σε διώχνει η χώρα σου η ίδια.... Ο μύθος του Κρόνου (που έτρωγε τα παιδιά του) ήταν τυχαίο, άραγε, που γεννήθηκε σ’ αυτόν τον τόπο;..

Μόνο με την καρδιά

Οδηγείται η καρδιά του ανθρώπου Οι καλύτεροι δάσκαλοι είναι αυτοί που σου λένε προς τα «που» να κοιτάξεις αλλά δεν σου λένε «τι» να δεις…

Περί αμαθείας..!

«..H αμάθεια γεννά πρώτον την οίησιν και την θρασύτητα, μετά ταύτα την αναισχυντίαν, όλα δε ταύτα κορυφώνονται εις την ακόλαστον ελευθερίαν, η οποία πρώτον εκδηλώνεται με απέχθεια προς τους γονείς και τους πρεσβύτερους, δια να καταλήξει εις την ασύστολον παράβασιν των νόμων… Και τέλος εις την έσχατον αδιαφορίαν και περιφρόνησιν προς του όρκους, τας συνθήκας και προς αυτούς ακόμη τους θεούς…»

Ο Πλάτων στην «Πολιτεία», βιβλίο Η, 562-569

Σε μια εποχή χαοτική…

Ο κόσμος μας αλλάζει... Αυτό είναι μια πραγματικότητα... Kατανοούμε τη φρενίτιδα της αλλαγής; Στον ταραγμένο τούτο κόσμο που ζούμε κανείς πια δε μιλάει για όνειρα…! Λίγοι μόνο αναρωτιούνται: «Πού πήγε η ελπίδα;...

Η ματιά του δασκάλου

Ο Δάσκαλος είναι ο ευαίσθητος «σεισμογράφος» των κοινωνικών φαινομένων... Οφείλει να αποτυπώσει με τη ματιά του όλα τα δεί(ή)γματα της κοινωνικής πραγματικότητας, ή τα παράδοξα του καιρού μας. Επιβάλλεται να ακουστεί η γνώμη του για όσα διαδραματίζονται στον κοινωνικό χώρο, στο χώρο της σχολικής τάξης. με κατανόηση των διαφορετικών οπτικών και σεβασμό στον αντίλογο και την απόρριψη κάθε φανατισμού και μισαλλοδοξίας. Στο λυκόφως της ζωής, οφείλουμε έναν έντιμο «απολογισμό»… Αυτόν, ακριβώς, προσπαθώ να αποτυπώσω....

Δικαιολογία καμιά..!

«…Να ζευτείς…σαν Δάσκαλος, για να δουλέψεις στις ανάγκες των ανθρώπων, είναι μια δουλειά όμοια με τη δουλειά του κηπουρού, του ταχυδρόμου, του πρωτοσυναφιτζή, του μιναδόρου και όποιου άλλου… Διαφέρει μονάχα σε ένα: Ότι ενώ εκείνοι, ίσως να έχουν κάποια δικαιολογία, στην περίπτωση που δεν ξέρουν τι κάνουν, ο δάσκαλος δεν ημπορεί να την έχει. Η ίδια η φύση της δουλειάς του τού απαγορεύει την άγνοια…»

Δημήτρης Λιαντίνης